ഗുഡ്‌സ് വാഗണിന്റെ എൻജിൻ

അൻപത്തി മൂന്നാമത്തെ വയസിൽ, റെയിൽവേ യിൽ നിന്നും വോളിന്ററി റിട്ടയർ മെന്റ് എടുത്തു പിരിഞ്ഞിട്ടു ഇന്നേക്ക് രാമചന്ദ്രൻ പത്തു വർഷം തികച്ചിരുന്നു.  നാട്ടിൻ പുറത്തെ തന്റെ അച്ഛൻ പണിത വീട്ടിൽ ഒരിക്കൽ പോലും തന്നെ ഏകാന്ത വേട്ട ആടുന്നില്ല എന്ന് അദ്‌ഭുതത്തോടെ രാമൻ ഓർത്തു.  ചിട്ടയായ ജീവിതചര്യകൾ രാമനെ ആരോഗ്യവാനും ഊർജസ്വലനും ആക്കിയിരുന്നു.  ഈ അറുപത്തി മൂന്നാം വയസിലും ഒരു അമ്പതു വയസുകാരന്റെ ചുറു ചുറുക്കോടെ ആയിരുന്നു രാമന്റെ ജീവിതം.   

 

രാവിലെ നാലുമണിക്ക് ഉണരുക, വെറും വയറ്റിൽ ഒരു നാരങ്ങാ വെള്ളം കുടിച്ചു നാലു കിലോമീറ്റർ നടക്കുക, അതിനിടയിൽ ചെവിയിലെ ഹെഡ് ഫോണിൽ ഇഷ്ട ഗാനങ്ങൾ കേൾക്കുക, ആറു മണി മുതൽ എട്ടു മണി വരെ പാചകം.  പിന്നെ കുളിച്ചു വസ്ത്രം മാറി, വീടിനു ചേർന്നുള്ള വായന മുറിയിൽ താൻ കഴിഞ്ഞ പത്തു വർഷം ആയി നടത്തുന്ന ഓഫീസിൽ ചെന്നിരിക്കുക.  കമ്പ്യൂട്ടർ അനുബന്ധി ആയ കാര്യങ്ങൾ , ഫോം പൂരിപ്പിക്കുക , ഓൺലൈൻ ബുക്കിംഗ് ഇവ നാട്ടുകാർക്കായി ചെയ്തു കൊടുക്കുക.  അമ്പതു മീറ്റർ മാറി വില്ലേജ് ഓഫീസും മറ്റും ഉള്ളത് കൊണ്ട് ധാരാളം ആളുകൾ വരാറുണ്ട്.  അവർ വല്ലതും കൊടുത്താൽ രാമൻ വാങ്ങും , അല്ലാതെ ആരോടും ഒന്നും ചോദിക്കില്ല.  വൈകിട്ട് നാലു മാണി ആവുമ്പോൾ ഓഫീസും വീടും അടച്ചു കടയിൽ പോയി പിറ്റേന്നേക്കുള്ള സാധങ്ങൾ വാങ്ങിക്കും. 

 

ആഴ്ചയിൽ ഒരു ദിവസം ബീവറേജിൽ പോയി കുപ്പി വാങ്ങും, ആറു മണിക്ക് മേൽ കഴുകി ടിവിയിൽ വല്ലതും കണ്ടുകൊണ്ട് പിറ്റേന്ന് രാവിലേക്കു ആവശ്യം ഉള്ള പച്ചക്കറികളും മറ്റും മുറിച്ചിടും.  ഏഴുമണിക്ക് ഒരു പെഗ് , എട്ടു മണിക്ക് ഒരു പെഗ് , എട്ടരയ്ക്ക് അത്താഴം, ഒന്പതരക്ക് ഉറക്കം.  ഏതാണ്ട് പത്തു വർഷത്തിന് മുകളിലായി രാമന്റെ ജീവിതം ഒരേ റെയിൽ പാളത്തിലൂടെ കടന്നു പോവുകയാണ്. 

 

ശനിയാഴ്ച പൊതുവെ തിരക്ക് കുറവാണ്, അപ്പോൾ രാമൻ തന്റെ വീടിനെ കുറിച്ച് ആലോചിക്കും.  അച്ഛൻ പണിത പഴയ ഓടിട്ട വീടാണ്.  ഇതൊന്നു പുതുക്കി പണിതാലോ എന്ന്, പിന്നെ ആലോചിക്കും, അച്ഛനും അമ്മയും ഇവിടെ എവിടെയോ ഉണ്ട് , ഒന്നും മാറ്റാതെ വെക്കാം എന്നും.  ഒരു ഇളം മയക്കത്തിൽ ഊർന്നു വീണപ്പോൾ ആണ് ആരോ കാളിങ് ബെൽ അടിക്കുന്നത് കേട്ടത്.  ആരാണ് ഈ സമയത്തു വീട്ടിൽ വന്നത് എന്ന അത്ഭുദത്തിൽ രാമൻ ഓഫീസിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി.  വീടിന്റെ കോലായിൽ രണ്ടു സ്ത്രീകൾ നിൽക്കുന്നു. 

 

“എന്തെങ്കിലും ഫോം ഫിൽ ചെയ്യാൻ ആണെങ്കിൽ ഇങ്ങോട്ടു വരാം ” 

 

രാമൻ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. 

 

“അല്ല ഞങ്ങൾ വീട്ടിലേക്കു വന്നതാണ്”. കൂട്ടത്തിൽ അല്പം പ്രായകൂടുതൽ ഉള്ള സ്ത്രീ പറഞ്ഞു.  രാമൻ പതുക്കെ മുറ്റത്തൂടെ നടന്ന് കോലായിൽ കയറി, നാലുമണി വെയിലിൽ നിന്നും കയറിയപ്പോൾ കണ്ണിന്റെ കാഴ്ച ശരിയാവാൻ അല്പം സമയം എടുത്തു.  അന്പതിനു അടുത്ത് പ്രായം ഉള്ള ഒരു സ്ത്രീ കൂടെ ഒരു ഇരുപത്തിഅഞ്ചിനു അടുത്ത് പ്രായം ഉള്ള ഒരു പെൺകുട്ടി.  ഒരാൾ സാരിയും മറ്റെയാൾ ചുരിദാറുമാണ് വേഷം. 

 

“എനിക്ക് മനസിലായില്ല കേട്ടോ, എവിടെയോ കണ്ടത് പോലെ പക്ഷെ ശരിയ്ക്ക് അങ്ങ് കിട്ടുന്നില്ല” 

 

രാമൻ അല്പം സംശയത്തോടെ പറഞ്ഞു . 

 

“ഞങ്ങൾ അതാ ആ വീട്ടിൽ പുതുതായി താമസിക്കാൻ വന്നതാണ്” 

 

എന്ന് പറഞ്ഞു, കൂട്ടത്തിൽ പ്രായം തോന്നിയ സ്ത്രീ റോഡിന്റെ എതിർ വശത്തു അല്പം മാറിയുള്ള വലിയ ഒരു ഇരുനില കെട്ടിടം ചൂണ്ടി കാണിച്ചു. 

 

“ആണോ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല, കുറെ നാളെയോ “ 

 

“ഇല്ല മൂന്ന് മാസം , എന്റെ പേര് സുജാത ഇതെന്റെ മകൾ ഐശ്വര്യ, ഞാൻ ഇവിടെ അടുത്തുള്ള ഗവണ്മെന്റ് പ്ലസ് ടു വിൽ ടീച്ചർ ആണ് , ഇവൾ സോഫ്റ്റ്‌വെയർ എഞ്ചിനീയർ ആണ് , എറണാകുളത്തു, ലീവിൽ വന്നതാണ്”. സുജാത പറഞ്ഞു നിർത്തി . 

 

“മോൾടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞോ” രാമൻ ഐശ്വര്യയെ നോക്കി ചോദിച്ചു. 

 

“ഇല്ല നോക്കുന്നുണ്ട്” സുജാത ആണ് മറുപടി കൊടുത്തത് “പിന്നെ ഇപ്പോഴത്തെ കുട്ടികൾ അതൊക്കെ സ്വന്തമായി അല്ലെ കണ്ടെത്തുന്നത് ?” 

 

രാമൻ അല്പ നേരം രണ്ടു പേരെയും നോക്കി പിന്നെ സുജാതയെ നോക്കി ഇരുന്നു, തന്റെ മനസ്സിൽ മനസിൽ തെറ്റായ ചിന്തകൾ ഒന്നും വരരുതേ എന്ന് രാമൻ പ്രാർത്ഥിച്ചു, മൗനം വല്ലാതെ അലട്ടിയപ്പോൾ സുജാത ചോദിച്ചു. 

 

“ഇവിടെ കറണ്ട് ബില്ല് വന്നോ, ഇത്തവണ ഞങ്ങൾക്ക് അല്പം കൂടുതൽ പോലെ തോന്നി , സാദാരണ ഇവിടെ അങ്ങനെ ആണോ എന്ന് അറിയാൻ വന്നതാ” സുജാത കൗതുകത്തോടെ രാമനെ നോക്കി. 

 

രാമൻ ഷർട്ടിന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും കറണ്ട് ബില്ല് എടുത്തു നോക്കി പറഞ്ഞു, “ശരിയാ ഇത്തവണ കൂടുതൽ ഉണ്ട് , എണ്ണൂറു രൂപ ആയി “ 

 

“ഞാൻ തിങ്കളാഴ്ച ബില്ല് അടക്കാൻ പോവുന്നുണ്ട്, വേണമെങ്കിൽ ഇതും കൂടെ അടച്ചോളാം “ സുജാത പറഞ്ഞു. 

 

“ആണോ, എങ്കിൽ വലിയ ഉപകാരം ആയിരിക്കും , ഞാൻ ഓൺലൈനിൽ അടക്കാൻ നോക്കിയിട്ടു പറ്റിയില്ല” 

 

രാമൻ ബില്ല് സുജാതയ്ക്ക് കൊടുത്തു, “ഞാൻ പൈസ എടുത്തിട്ട് വരാം” 

 

“വേണ്ട , ഞാൻ അടച്ചിട്ട് തന്നാൽ മതി “ 

 

സുജാത അങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോൾ രാമന്റെ മുഖത്തു ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു.  രാമൻ ഒരു നിമിഷം സ്നേഹ പൂർവം സുജാതയെ നോക്കി, സുജാത തിരിച്ചും, ഐശ്വര്യ പുറത്തു എന്തോ നോക്കി ഇരുന്നു. 

 

“എന്നാൽ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങട്ടെ ” കറണ്ട് ബില്ല് ബാഗിൽ ഇട്ടു സുജാത എഴുനേറ്റു ഒപ്പം ഐശ്വര്യയും. 

 

ചായ കുടിച്ചിട്ട് പോവാം എന്ന് രാമന് പറയണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു പക്ഷെ സാധിച്ചില്ല.  സുജാതയും ഐശ്വര്യയും വഴിയിലൂടെ നടന്നു പോവുന്നത് രാമൻ നോക്കി നിന്നു. അവരെ വീണ്ടും കാണണം എന്ന് രാമന് തോന്നി , കാശ് വാങ്ങാൻ വരുമല്ലോ അപ്പോൾ കാണാം . 

 

ഗേറ്റ് കടന്നപ്പോൾ സുജാത ബാഗിൽ നിന്നും കറണ്ട് ബില്ല് , ഫോൺ ബില്ല് , ഇന്റർനെറ്റ് ബില്ല് , കേബിൾ ബില്ല്  എല്ലാം എടുത്തു ഐശ്വര്യയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു എന്നിട്ടു പറഞ്ഞു. 

 

“ഇന്ന് തന്നെ മറക്കാതെ എല്ലാം നീ ഓൺലൈനിൽ അടക്കണം, അച്ഛന്റെ ഓൺലൈൻ അക്കൗണ്ട് ഡീറ്റൈൽസും ബാങ്കിന്റെ അക്കൗണ്ട് സിം കാർഡും ഉണ്ടല്ലോ ?  പലചരക്കു കടയിലെ കാശും , പാലിന്റെയും പത്രത്തിന്റെയും കാശും ഞാൻ കൊടുത്തിട്ടുണ്ട് “ 

 

“ഞാൻ അടച്ചോളാം ” ഐശ്വര്യ തലയാട്ടി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു , പിന്നെ പതുക്കെ ചോദിച്ചു  

 

“അച്ഛൻ എന്താ അമ്മെ നമ്മളെ രണ്ടു പേരെയും മാത്രം മറന്നത് ?” 

 

“നമ്മളെ മാത്രം അല്ലല്ലോ , അച്ഛൻ ഉണ്ടാക്കിയ ഈ വീടും മറന്നില്ലേ ? പിന്നെ അച്ഛൻ സുഖമായി കഴിയുന്നില്ലേ നമ്മുടെ കൺവെട്ടത്തു തന്നെ , നമുക്ക് അതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ എന്ത് വേണം ?” 

 

ഗേറ്റ് തുറന്ന് വീട്ടിലേക്കു നടന്ന് കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ സുജാത പറഞ്ഞു . 

 

“രാമേട്ടൻ പണ്ട് ഗുഡ്‌സ് ട്രെയിനിന്റെ  ഗാർഡ് റൂമിൽ ഡ്യൂട്ടി ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ പറയുമായിരുന്നു , ജീവിതം അത് പോലെ ആണെന്ന് , മുന്നിലെ എൻജിൻ മാറിയാൽ  പോവുന്ന പാളവും മാറുമെന്ന്.  അച്ഛന്റെ ട്രെയിൻ വേറൊരു പാളത്തിൽ കൂടിയാണ് പോവുന്നത് എന്ന് കരുതിയാൽ മതി “ 

 

മുഖത്തു വന്ന കരച്ചിൽ , സാരി തലപ്പ് കൊണ്ട് തുടച് , സുജാത  ഉറച്ച കാൽ വെപ്പോടെ വീട്ടിലേക്കു കയറി , അകലെ ഏതോ ഗുഡ്‌സ് ട്രെയിനിന്റെ കൂവൽ കേട്ടു.